می روم اندر مــــــــــــــــــنای عشق ، منزل می کنم   

منسک حـــــــــــج را در این هنگامه   ، کامل می کنم  

عــــــــــــــــــید قربانی بپا سازم  در این  صحرای تف  

  زندگی  در کام اهـــــــریمن  هـــــــــــلاهل می کنم

در منا لبــــــــــــــــیک می گویم به مرگ ســرخ خویش 

 آری آری دل در این غمخانه  یـــــــــــــــــکدل می کنم

 سعی من باشد  فرات و  خیـــــــــــمه گاه من صـــــفا

من طواف کعبه ی ارباب فــــــــــــــــــــاضل  می کنم

این مـــــــن و این حنجرو این کام عطشان حســـــین 

 رسم  ابراهیم را یک روزه  باطـــــــــــــــــل می  کنم

گر که معمار قیام خــــــــــــــــــــــــون و آزادی منم

 کربـــــــــــــــــــــــــــــلا را با تن آلاله  پازل می کنم

خواهرم زینب ، کــــــجا چشم  از تو بردارد حسین ؟

راس خون آلود را هـــــــــــــــــمراه محمل می کنم  

نطق قرآن از لبان مــــــــــــــن  نمی افتد ، به شوق  

 خیزران را بر  لب و دندان ، قــــــــــــــابل  می کنم

کعبه ی  شش گوشه ای بر  پا کنم در دشــــت خون 

 جای جای کربلا را کعــــــــــــــــــبه ی دل می کنم

درس دانشــــــــــــــــگاه من  هیات من الذله است

  حریت را عاشقان  شـــــــــــــــرط معدل می کنم    

خون بپا کردم که تا  گویم ستمــــــکاری بس است

ورنه کی شمیشر را بر تن حـــــــــــمایل می کنم

شیردل، روزی درخـــــــــــت ظلم می خشکد زبن

 تشنگان معرفت را حــــــــــــــــر عامل  می کنم

روزمن  تاریک و شب تاریکتر

آسمان دیده ام بارانی است

باز در ویران سرای خاطرم

مثل هر شب، بزم ماتم خوانی است

تا که تیغ شب سر خورشید را

در میان خون شناور می کند  

با که گویم غصه های شوم شب ؟

عشق را ، بی رحم  پر پر می کند

کاسه چشمم شکست و نور ریخت

بس که چشمم را به راهت دوختم

شب به حالم گریه کرد و گریه کرد

بس که در داغ جدائی سوختم

شب بلند است و قلند وار  درد 

می زند بر پیکرم شلاق را

 ذره ذره آب کن جسمم ، چه باک

غم .... نزیبد غیر این عشاق را

تا به تک سلول هایم زندگی

نقشی از احساس بودن می زند

کی فراموشم قناری می شود  

تا دلم ساز سرودن  می زند